De NK-perikelen van Susanne

Daar zijn we dan, een week na mijn grootste toernooi van het jaar. Zaterdagochtend half twaalf, helemaal aan het begin van het programma, waren we met zestien dames aan de beurt om te bepalen welke acht atleten goed genoeg waren om de volgende dag in de finale te mogen staan.

 

Omdat het in Utrecht zelf was, ging ik op de fiets naar de baan. Een klein half uurtje fietsen. Prima om even wakker te worden en alvast een beetje op te warmen. De speren hadden we een dag eerder al ingeleverd om te laten wegen, dus daar hoefde ik niet meer over na te denken.

We begonnen aan de warming-up en het voelde allemaal heel erg goed. Mijn lichaam stond op scherp. Mijn rug was in de laatste week goed los gekomen en ook van mijn schouder had ik totaal geen last. Na een klein uurtje opwarmen, moesten we ons melden in de callroom. Want zo gaat dat op een groot toernooi. Hier wordt gecontroleerd of iedereen er is, of onze kleding, tassen en de schoenen aan alle regels voldoen. En uiteindelijk worden we vanuit de callroom de baan op begeleid. Eenmaal op de baan begint iedereen met het uitzetten van haar aanloop en gaat het van start. Op het warming-up veld mochten we niet inwerpen, dus iedereen wil nu juist haar kans grijpen om alles los te krijgen en te testen. Nog steeds voelt het bij mij heel erg goed. Het aanlopen gaat lekker, goede pasfrequentie, mooie snelheid. Laat de wedstrijd maar beginnen!

 

Eerste worp valt wat tegen, 39,87m. Ik lijk iets te dicht op de lijn te komen waardoor ik af rem in het laatste stuk van de aanloop. Dit komt de techniek niet ten goede, dus even een stukje verder naar achteren beginnen.

 

Tweede worp: Ja! Die voelt goed. Ik raak mijn blokbeen lekker en mijn schouder komt er mooi in. Alleen hij vliegt ietsje te hoog, 42,07m. De coach denkt dat ik nog steeds te dicht op de lijn zit, dus weer een voetje naar achter.

 

Derde worp: Ik moet er nu nog minstens 2,5m bovenop gooien anders kan ik die finale wel vergeten. Dus volle bak. Aanloop voelt goed, blok voelt goed! Alleen mijn arm wil veel te graag werpen waardoor ik teveel ga hellen en de speer veel te hoog werp, 39,77m. Wat ontzettend jammer! Hier zat zoveel energie in. Als deze raak was geweest dan was het waarschijnlijk wel 44+ geweest.

 

Dat was het dan…

Dit was mijn NK. Helaas niet verder gekomen dan een elfde plek. Ontzettend balen, want als er een jaar was geweest dat ik die top 8 had kunnen halen, dan was het dit jaar wel.

 

Buiten mijn eigen wedstrijd om heb ik wel enorm genoten van de andere onderdelen en in het bijzonder van de mannen en vrouwen finale van het speerwerpen.

Ondanks mijn tegenvallende uitslag ga ik zeker niet bij de pakken neerzitten. We trainen weer stug door en gaan volgend jaar gewoon weer voor die top 8 positie. Nu eerste even een weekje bijkomen en herstellen, daarna pakken we de draad weer op. Om te beginnen met een (vakantie)wedstrijdje in Portugal!

Terug naar nieuwsoverzicht